Op de vrijdag voordat we van Killarney naar Cork zouden vertrekken zijn we met de bus naar Kenmare gereden. We kwamen namelijk een folder tegen waarin de Seafari werd aangeprezen en dat leek ons wel wat. De streekbussen zijn in Ierland gebouwd zoals onze touringcars, dus dat ging prima, hoewel we wat vraagtekens zetten bij de snelheid die de chauffeur hield op de smalle weggetjes ;)

Als je bij Kenmare aankomt valt op dat er in ongeveer elke straat een file staat van automobilisten die een parkeerplekje zoeken. Dit viel sowieso wel op in de kleine stadjes, allemaal nauwe straatjes en geen ringweg om het verkeer om de stad te leiden, dus het was overal gigantisch druk. Via de hoofdstraat (waarop fantastisch gekleurde huizen staan) volgden we de borden naar de Seafari. De boot vertrok vanuit de baai, maar eerst hebben we ruim een uur gewacht (vanzelfsprekend werd de vertrektijd niet gehaald).

Maar het was de moeite meer dan waard. De schipper was een echte Ier die zelfs van de belangrijke veiligheidsinstructies een feest weet te maken. En ook de omschrijving van de “Brown Room” (‘nee, echt niet omdat het de wc is, maar omdat het kamertje echt bruin is’) in combinatie met het panoramascherm was hilarisch. Ook leuk waren de snoepjes (en lollies) die je kreeg bij vertrek. Natuurlijk vergezeld van een liedje. Overal op de boot hingen verrekijkers aan touwtjes om het uiteindelijk doel, de zeehonden, goed te kunnen bekijken.

De zeehonden lagen er goed bij en we kregen veel informatie over de leefomstandigheden en de omgeving. Het leek of de schipper de Ring of Beara beter vond dan de Ring of Kerry: hier zou je nog echt kilometers kunnen lopen en rijden zonder een ziel te zien.

Na ruim een uur (met zeker 30 minuten rond de zeehonden cirkelen, steeds iets dichter bij terwijl iedereen doodstil is) ging de boot weer terug naar Kenmare Bay. Koffie en thee werd geserveerd en voor de liefhebbers zeelfs met rum (“Why is the rum always gone?” – Jack Sparrow).

Een echte aanrader deze trip!